کاهو و سکنجبین یادت نره

این قدیمیها همه کارهاشون حکمت داشته. کاهو طبع سرد داره و برای اینکه خوردنش آدم رو اذیت نکنه، یه شربت به اسم سکنجبین کنارش می ذاشتند که گرم بوده. که البته سکنجبین هم احتمالا همان «سرکنگبین» هستش که مولانا توی مثنوی میگه «از قضا سرکنگبین صفرا فزود»! یعنی در اصل ترکیب سرکه هست با انگبین (=عسل). بعدها از خاکه قند استفاده می کردند که خیلی هم خوشمزه می شود. اگر هم عسل و خاکه قند نبود، از همین شکر خودمان (!) استفاده می کنیم. مهم این است که ببینیم کدام را دم دست داریم.

مواد لازم:

شکر: دو لیوان

آب: دو لیوان

سرکه خانگی: یک لیوان (‌اگر سرکه خانگی نداشتید و از سرکه های حاضری استفاده کردید، یک سوم لیوان بریزید.)

طرز تهیه:

ابتدا شهد را درست می کنیم. شکر و آب را با هم مخلوط می کنیم. روی حرارت می گذاریم و وقتی که مثل شهد شد سرکه را درونش می ریزیم و حرارت را خاموش می کنیم. ( احتیاجی به قوام آوردن شربت نیست.) سرد که شد درون شیشه می ریزیم و در یخچال نگهداری می کنیم. در این روزهای بهاری، کاهو و سنکنجبین یک عصرانه خوب و خوشمزه است.

http://www.mizeghaza.com/